İnsanlar konuşa konuşa anlaşır.

Hadi gelin, bu sözü masaya yatıralım. Sanki toplumsal olarak bu deyişimizin anlamını bilmiyormuşuz gibi yapalım. Bakalım sonuç bize ne düşündürecek?

1. İnsanların anlaşma yolu konuşmadır.

2. Konuşmayan insanlar anlaşamazlar.

3. İnsanlar yeterince konuşursa mutlaka anlaşır.

4. Ya da insanlar yeterince konuşmamışlarsa anlaşamazlar.

5. Anlaşmak için en az 2 insan gerekir.

6. Anlaşmak için birden fazla kez konuşmak gerekir.

Bir deyişin bir toplumda yer etmesi için farklı kimseler tarafından farklı konularda hatta bazen farklı şeyi anlatmak için kullanılabiliyor olması gerekir. Bu özellikleri taşımayan deyişler yılları aşarak günümüze ulaşamaz ve toplumlara mal olamazlar.

İnsanlar ‘’söylenerek’’ anlaşabilselerdi, inanın bana bu söz öyle olurdu. Söylenmek yerine konuşmak, dinlemek her zaman çok daha ilerleticidir. Her konu hakkında muhatabı ile fikrinizi paylaşın. Soru sorun, tatmin olmadı iseniz gerekçesi ile açıklayın ki karşınızdaki de düşündüğünüz şeyi anlamaya fırsat bulsun.

Yüksek sesle konuşmak, düşük sesle konuşmak, aynı şey değil.

Bu deyişte yeri olmasa da tekrarlamak isterim. Yalnızca muhatabı ile konuşursanız bir sonuç alabilirsiniz, yani anlaşmanın tarafı olmayan biri ile yapılan konuşmalar sayılmaz.